Hilversum in Kaarten

Geplaatst op woensdag 31 oktober 2001 @ 17:59 , 1679 keer bekeken

Op de lagere school kwam dan eindelijk het moment dat we zwemles kregen.
Ik zat in de vierde klas op de van Hasseltschool.
In die tijd waren er nogal veel leerlingen en die pasten niet allemaal meer in de school.
Wij werden dan ook in een noodgebouw geplaatst op de Frederik van Eedenlaan.
Voordat we met zijn allen naar het zwembad fietsten, was het altijd een complete oorlog op het schoolplein.
Iedereen had een zwemtas die met een koord aan de bovenkant werd dichtgeknoopt.
Met dit koord in je hand kon je verschrikkelijke zwiepen maken met je tas, en dan het liefst bovenop het hoofd van een medeleerling.
We verdeelden ons zelf altijd in twee kampen. De namen waren waarschijnlijk ingegeven door de geschiedenisles die we net gehad hadden. We noemden onszelf dan ook de Kezen en de Oranjeklanten?
We stapten vaak met blauwe plekken op de fiets.
Als we het zwembad in de Kapelstraat binnen kwamen, waren er dranghekken waar wij ons moesten opstellen. In een lange slingerende rij stonden we te wachten tot de les begon.
Aan het plafond hingen grote, dikke, ijzeren buizen met enorm veel roest erop. Ook de ijzeren trap naar beneden kon wel een likje verf gebruiken.
Twee aan twee werden we in de hokjes gedirigeerd om ons om te kleden.
De eerste les werd gegeven door een manwijf met stekeltjeshaar die klossend op haar klompen rondliep.
In die tijd was er een reklamecampagne op tv over Witte Reus waspoeder. Wij hadden die Witte Reus een keer gezien op de Berlagelaan. Het was een man in een groot kartonnen pak van 2 1/2 meter hoog en dat heeft enorme indruk op mij gemaakt toentertijd.
Aangezien nog geen van de kinderen kon zwemmen, moesten we ons van de zwemjuffrouw op het randje van het pierenbad opstellen.
Het water stroomde over het dammetje dat het pierenbad van het "diepe" scheidde.
Ik was doodsbang toen die vrouw met haar harde basstem tegen mij zei dat ik met mijn rug naar het bad moest gaan staan.
Bibberend stond ik daar te wachten op wat komen ging. Ze pakte mijn beide armen beet, hees ze in de lucht alsof ik de Witte Reus was, liet mij "Witte Reus" roepen, en hop met een grote zet werd ik achterover het water ingeduwd.
Nooit zal ik meer dat gevoel van angst vergeten.
Ik heb altijd een hekel gehouden aan zwemmen en heb dan ook alleen maar mijn A-diploma gehaald.
Het was trouwens geen verbetering als zij er niet was. Stender was de badmeester. Een enorme gespierde man die altijd op een racefiets door Hilversum rondreed. Hij bulderde zo mogelijk nog harder als het "kreng" deed.
Jarenlang heb ik hier nachtmerries over gehad.
Ik droomde dan dat ik op het dammetje lag en in het diepe terecht kwam. Als ik vervolgens wakker werd bleek dat ik het die nacht weer niet had drooggehouden. Heel vervelend voor mij omdat ik mij er voor schaamde en voor mijn moeder die wel genoeg was had van ons zessen.
Ik ben nog steeds geen held met zwemmen, maar ik kan er inmiddels wel van genieten.

Hartelijke groeten, Eddy